Ταξίδι 2000 -  Φλώρινα - Πέλλα

Τέσσερα άτομα δύο μηχανές (Triumph Tiger 900, Suzuki DR 650) και πολλή όρεξη για εξερεύνηση. Συνολικά περίπου 1800 Km

Ημερομηνία: 19 (Σάββατο) -  25 (Παρασκευή) Αυγούστου

1η μέρα Αθήνα - Νυμφαίο (Φλώρινα). (μέσω Λαμίας Λάρισας, Τιρνάβου, Ελασσόνας, Κοζάνης, Πτολεμαϊδας!! = 528 χλμ αλλά καλύτερος δρόμος μέχρι Λάρισα) Διαμονή στον ξενώνα “Αθηνά” τηλ. 0386 - 31141, 24195.

Πολλά χιλιόμετρα για πρώτη μέρα, γι αυτό και εμείς σηκωθήκαμε νωρίς (5.30 πμ) και έτσι κάναμε την πρώτη στάση στα Καμένα Βούρλα μόλις είχε ξημερώσει, για καφέ και λουκουμάδες. Στη συνέχεια στάση στην Ελασσόνα και μπουγάτσα στην πλατεία της Κοζάνης. Περάσαμε “by” από την Πτολεμαϊδα και σταματήσαμε λίγο για να ξεπιαστούμε στο Αμύνταιο.

Το Νυμφαίο είναι από τα λίγα χωριά που έχουν προσεχθεί και διατηρηθεί τόσο καλά. Ανήκει στο δίκτυο παραδοσιακών οικισμών “των Ελλήνων οι κοινότητες” μαζί με το Πάπιγγο, την Οία και κάποια άλλα. Εχει αρκετές διαδρομές να περπατήσει κανείς, καλό φαγητό και ακόμα καλύτερο κρασί (το ροζέ είναι εξαιρετικό). Ο Ξενώνας “Αθηνά” στον οποίο και κατακλείσαμε, γιόρτασε την περασμένη εβδομάδα τα 100 χρόνια του οικήματος. Το χαρακτηριστικό του είναι ότι όλα τα δωμάτιά του (6 τον αριθμό) είναι διαφορετικά διακοσμημένα και διαρρυθμισμένα. Να μην αναφερθούμε στο πρωινό του με τις σπιτικές μπουγάτσες, τα κέικ και το φρέσκο γάλα από την αγελάδα…

Το βραδάκι (τις μέρες που στην υπόλοιπη Ελλάδα είχαμε κύμα καύσωνα), χρειαζόσουν τουλάχιστον ένα πουλόβερ.

2η μέρα Νυμφαίο. Επίσκεψη στον “Αρκτούρο”  (κέντρο προστασίας της αρκούδας).

Ο Αρκτούρος εκτός των άλλων οικολογικών παρεμβάσεων που κάνει (προστασία του λύκου και του Ελληνικού ποιμενικού) στο Νυμφαίο έχει φτιάξει μια επισκέψιμη περιοχή, στην οποία έχουν βρει καταφύγιο για να “γεράσουν” αξιοπρεπώς οι αρκούδες που κατασχέθηκαν από τους ανά την Ελλάδα αρκουδιάρηδες. Οι συγκεκριμένες δεν μπορούν να επανενταχθούν στην φυσική ζωή και για το λόγο αυτό υποστηρίζονται από τους ανθρώπους σε ένα περιφραγμένο και όμορφο χώρο.

Στη συνέχεια αξίζει να δοκιμάσει κανείς τις πίτες του κοντινού μαγαζιού “Λα Μπέτλου” (και απ’ ότι μας είπε  ο Χ.Τ. το ίδιο ισχύει και για το ξινόγαλα!).

Το απόγευμα τρέξαμε να επισκεφτούμε το μουσείο μια και την άλλη μέρα θα ήταν κλειστό. Δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, αλλά αξίζει να το επισκεφτεί κανείς μια και φιλοξενείται σε σπίτι που έχει χτιστεί όπως ήταν τα παραδοσιακά σπίτια του χωριού τον περασμένο αιώνα. Αξιοσημείωτη η παρατήρηση του φύλακα ότι συγκεκριμένος καναπές που ευρίσκετο στο καθιστικό και ανήκε σε παλιό κάτοικο, ήταν Βιεννέζικος. Σε ερώτησή μας δε “από που τον αγόρασε ο ιδιοκτήτης του” μας κοίταξε υποτιμητικά και απάντησε “Από τη Βιέννη φυσικά” λες και δεν ήταν δυνατό να τον έχει πάρει από τη Θεσσαλονίκη…

Το βράδυ στο εστιατόρια του πανδοχείου Νέβασκα, φάγαμε καλά, σε θερμοκρασίες φθινοπωρινές έως χειμωνιάτικες.

3η μέρα Νυμφαίο. Εκδρομή σε Βεγορίτιδα (Αγιο Παντελεήμονα), Αρνισσα.

Το πρωί της τρίτης μέρας ξεκινήσαμε για μια βόλτα στις λίμνες! Μεγαλύτερη από τις κοντινές λίμνες η Βεγορίτιδα. Στο χωριό Αγιος Παντελεήμονας γυρίστηκαν σκηνές από το έργο του Θ. Αγγελόπουλου “Το μετέωρο βήμα του Πελαργού”. Βέβαια στο χωριό είναι καλό να πάει κανείς μετά τις 11.00 το πρωί μια και τότε ξυπνάνε οι κάτοικοι!! Εμείς που δεν το ξέραμε δεν βρήκαμε ανοικτό ούτε καφενείο. Στο χωριό λειτουργεί και camping δίπλα στην πλαζ… Κατεβήκαμε στην πλαζ, θαυμάσαμε το τοπίο και φύγαμε γρήγορα…

Στη συνέχεια περάσαμε από Αρνισσα, το κεφαλοχώρι της περιοχής. Εκεί ήπιαμε το καφεδάκι που δεν καταφέραμε να πιούμε στον Αγιο Παντελεήμονα και συνεχίσαμε για το γύρο της λίμνης.

Μετά από κάμποσα χιλιόμετρα βγαίνει κανείς στη διασταύρωση για Αμύνταιο και πάλι πίσω για Νυμφαίο. Πριν να πάρουμε την ανηφόρα για το χωριό είπαμε να πάμε μια βόλτα προς τη Χειμαδίτιδα και τη λίμνη Ζαζάρι, τις δυο μικρές λίμνες της περιοχής. Κάτι όμως η ζέστη και κάτι η απουσία ανθρώπων μας οδήγησε να πάρουμε τον δρόμο για την επιστροφή μόλις φτάσαμε στο Λιμνοχώρι.

Ανεβαίνοντας στο Νυμφαίο έπεσε η ιδέα (μεσημέρι γαρ…) να τσιμπήσουμε κάτι για μεσημεριανό. Ελλείψει άλλου ανοικτού εστιατόριου (όπως μάθαμε μετά, είχαν όλοι κατέβει για τα Δευτεριάτικα ψώνια τους στο Αμύνταιο) καθίσαμε στο γνωστό εστιατόριο. “Δεν πίνουμε και μισό κιλό κρασάκι” πρότεινε ο Χ.Τ. Μμμμ…. ακούστηκε από τους υπόλοιπους. Μετά από μια ώρα και δυόμισι κιλά κρασί, 3 το μεσημέρι, ψάχναμε για γαϊδουράκι να μας ανεβάσει τα λίγα μέτρα που χρειαζόταν να περπατήσουμε για τον ξενώνα!

Το απόγευμα μεταξύ της βόλτας με τα άλογα (υπάρχει και αυτή η δυνατότητα) και της πεζοδρομίας στον προφήτη Ηλία προτιμήθηκε η δεύτερη και έτσι θαυμάσαμε την υπέροχη θέα από ψηλά τόσο προς το χωριό όσο και προς τις λίμνες.

Στη συνέχεια έγιναν τα απαραίτητα ψώνια από το μαγαζί του συνεταιρισμού γυναικών και επιτέλους καθίσαμε στο γνωστό εστιατόριο για φαγητό (και ... κρασί).

Εκεί έγινε και το φοβερό σκηνικό, σε ερώτηση του Χ.Τ. (αυτός είχε τις πρωτοβουλίες σε όσα αφορούσαν την βρώσιν…) αν έχουν πιπεριές, η κοπέλα - γκαρσόνα απάντησε: “Ξέρετε, έχουμε ΑΛΛΑ δεν είναι κονσέρβα, τις φτιάχνουμε εμείς!!!”

4η μέρα Νυμφαίο - Λουτρά Λουτρακίου  (Νομός Πέλλας - 12 χλμ από Αριδαία - 110 χλμ. συνολικά). Λέγεται και “Πόζαρ” και εκεί γυρίστηκε μέρος του σήριαλ “Ύστερα ήρθαν οι Μέλισσες”.

Από Νυμφαίο ξεκινήσαμε πρωί με σκοπό να κάνουμε στάση στην Έδεσσα. Ετσι λοιπόν νωρίς το μεσημέρι ήμασταν στους καταρράχτες και είχαμε ήδη εντυπωσιαστεί από το πολύ πράσινο - ασυνήθιστο για Ελληνική πόλη - που έχει η Εδεσσα. Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για Αριδαία και για τα Λουτρά Πόζαρ, ή Λουτρά Αριδαίας ή Λουτρά Λουτρακίου… Είχαμε ήδη μπερδευτεί και δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Φτάνοντας εκεί, διαπιστώσαμε ότι υπήρχαν τρία τουλάχιστον ξενοδοχεία παλαιού τύπου αμφιβόλου ποιότητας αν και συμπαθητικά απ’ έξω. Ο υπογράφων ανέλαβε να διερευνήσει το θέμα. Διάλεξα λοιπόν ένα στην τύχη και ξεκίνησα για κει. Μπαίνοντας μέσα από μια πόρτα, είδα κάτι γηραιές κυρίες να βλέπουν τηλεόραση και κοιτάζοντας δεξιά είδα ένα μακρύ διάδρομο. Προχωρώντας, ένοιωσα να είμαι σε διάδρομο νοσοκομείου του ’70, όπου από τις ανοικτές πόρτες έβλεπε κανείς γέρους και γριές να τρώνε το γεύμα τους στα κρεβάτια και να συζητάνε. Βγήκα έξω χωρίς να ρωτήσω τίποτα και κατευθύνθηκα προς τους άλλους σκεφτόμενος ήδη τη δικαιολογία που θα έπρεπε να πω για το ότι πρέπει αμέσως να φύγουμε για αλλού…

Τελικά όπως καταλάβαμε μετά από λίγο η κατάσταση είχε ως εξής. Το μέρος, διαθέτει ιαματικά λουτρά και για το λόγο αυτός στα συγκεκριμένα ξενοδοχεία (που διαχειρίζονται κεντρικά από μία ρεσεψιόν) καταλύουν άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας. Δύο χιλιόμετρα όμως πιο κάτω, στο χωριό Λουτράκι, υπάρχουν άφθονα ενοικιαζόμενα δωμάτια, σε καλές τιμές όπου και τελικά μείναμε.

Το απόγευμα δώσαμε ραντεβού στην πισίνα (!) των Λουτρών. Εκεί έχουν φτιάξει μια μεγάλη πισίνα (ολυμπιακών διαστάσεων) όπου μαζεύονται οι νέοι (ουφ!) της περιοχής. Το νερό της πισίνας που προέρχεται από τα λουτρά είναι ιδιαίτερα ζεστό (παρότι το αναμιγνύουν με το κρύο νερό του ποταμιού) και δίνει μια πολύ χαλαρωτική αίσθηση. Εμείς περιμένοντας τους Χ. και Κ. κάναμε μια πρώτη βουτιά. Στη συνέχεια ξεκινήσαμε όλοι μαζί για την προγραμματισμένη πορεία στο φαράγγι του Ράμνομπορ (ένας από τους λόγους που μας έφεραν εδώ): Πεντακόσια μέτρα μετά το αναψυκτήριο των Λουτρών αρχίζει το φαράγγι κατά μήκος του ποταμού. Στο μονοπάτι μπορεί κανείς να περπατήσει αρκετά εύκολα, μια και είναι κατάλληλα διαμορφωμένο και σημαδεμένο. Αποδείχτηκε όμως ότι στη διαδρομή πρέπει να περάσει κανείς το ποτάμι κάθετα τουλάχιστον τέσσερις φορές πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να περπατήσει στο νερό. Στα πρώτα 2,5 χλμ. της διαδρομής υπάρχουν παλιοί νερόμυλοι και στα τέσσερα χιλιόμετρα εντυπωσιακοί καταρράκτες. Εκεί φτάσαμε μετά  από μιάμιση ώρα, τη συνάντηση με ένα φίδι (μάλλον κακή γι αυτό) και διάφορους τρόπους περάσματος του ποταμού (μέχρι και Χιώτικη καβαλαρία είχαμε…). Στους καταρράκτες ο ατρόμητος σε αυτά Χ.Τ. έριξε μια βουτιά στα μαύρα και παγωμένα νερά ξεπερνώντας έτσι το τεστ καρδιάς. Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο της επιστροφής και κοντά στην ώρα που σκοτείνιαζε προλάβαμε να κάνουμε μια χαλαρωτική βουτιά στα νερά της πισίνας.

Το βράδυ η ταβέρνα “Καλοφαγάς” στο Λουτράκι, μας προσέφερε κατσικάκι γάστρας το οποίο δεν έμεινε πάνω από τρία λεπτά στο τραπέζι… Στη συνέχεια πάλι στην πισίνα (που το βράδυ μετατρεπόταν σε μπαρ) για το ποτό της χώνεψης και μετά ύπνο γιατί το πρωί έχει …

5η μέρα Λουτρά Λουτρακίου. Εκδρομή (με τις μηχανές) στο χιονοδρομικό του Καϊμακτσαλάν (~20χλμ) και στον προφήτη Ηλία όπου υπάρχει σέρβικη εκκλησία.

Ξεκινήσαμε λοιπόν το πρωί να ανεβούμε στο Καιμακτσαλάν. Ο υπογράφων (υπεύθυνος και για το πρόγραμμα της εκδρομής) είχε ενημερωθεί ότι μέσω του χωριού Ορμα, μπορούσαμε να ανεβούμε στο χιονοδρομικό (περίπου 25 χλμ) με ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Ετσι τουλάχιστον υπέθεσα, διαβάζοντας σε περιοδικό του 1998 [1] ότι ο δρόμος ανοιγόταν τότε - δύο χρόνια έχουν περάσει είπα, να μην έχει ασφαλτοστρωθεί;; Η πραγματικότητα όμως μας επανέφερε στην Ελληνική πρακτική: ο δρόμος ήταν κάτι παραπάνω από δύσβατος χωματόδρομος, με σπασμένη πέτρα σε μερικές μεριές, πράγμα που έκανε τις δικάβαλες μηχανές (και ειδικά το Tiger) να βαρυγκωμούν και τους οδηγούς να έχουν αγχωθεί ιδιαίτερα. Παρόλ’ αυτά η φύση ήταν υπέροχη και μετά από 20 περίπου χιλιόμετρα συναντήσαμε το δρόμου που τώρα ασφαλτοστρώνεται και οδηγεί από το χωριό Κερασιές στο χιονοδρομικό. Μετά από αυτό, χρειαζόμασταν επειγόντως καφέ και βλέποντας ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο ανοιχτό στην ημιαλπική ζώνη των 2000 μέτρων που βρισκόμασταν, κατευθυνθήκαμε στο στρατιωτικό φυλάκιο που υπάρχει εκεί. Οι αρχικές κινήσεις των φαντάρων να φύγουμε έγιναν τελικά καλέσματα για καφέ, όταν άκουσαν πως ερχόμασταν από Αθήνα (τόσο μακριά…). Ο δόκιμος της φρουράς μας είπε ότι περίπου 5 χιλιόμετρα παραπάνω είναι τα σύνορα με τα Σκόπια, όπου υπάρχει και το ιδιαίτερα γραφικό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, χτισμένο από τους Σέρβους για να τιμήσουν τους νεκρούς τους στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Ο δόκιμος όμως δεν μας άφησε να πάμε προς τα κει με τη δικαιολογία ότι απαγορεύεται και δεν θα ήθελε να γίνει κάτι τη στιγμή που απολύεται σε 30 μέρες. Ετσι και εμείς πήρανε το δρόμο της επιστροφής, από την άσφαλτο αυτή τη φορά.

Το απόγευμα ανεβήκαμε πάλι λίγο τον ποταμό και κάναμε μπάνιο στα κρύα νερά μικρής λίμνης που σχηματίζεται σε κάποιο σημείο. Στη συνέχεια, μπάνιο στην πισίνα και … τα γνωστά (κατσικάκι και ποτό).

6η μέρα Λουτρά Λουτρακίου - Χρυσοπηγή. (190 χλμ.) Διαμονή στο γνωστό ξενώνα(!).

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε πολύ πρωί με σκοπό να πάμε στις Σέρρες (Χρυσοπηγή) από τα σύνορα. Ετσι λοιπόν ξεκινήσαμε και μέσω Αριδαίας, Αρχάγγελου,  Σκρά (υπέροχη διαδρομή παράλληλα με τα Ελληνοσκοπιανά σύνορα μέχρι τον) Φανό, φτάσαμε στο Πολύκαστρο (Κιλκίς) όπου κάναμε και την πρώτη στάση για μπουγάτσα και καφέ. Θα πρέπει να ειπωθεί ότι όλες αυτές τις μέρες παράλληλα με τις άλλες δραστηριότητες, κάναμε και ένα μίνι συγκριτικό τεστ στις μπουγάτσες της Δυτικής Μακεδονίας. Το αποτέλεσμα ήταν ότι την καλύτερη μπουγάτσα με τυρί την φάγαμε στην Κοζάνη, ενώ με κρέμα στις Σέρρες.

Στη συνέχεια προχωρήσαμε για Κιλκίς και λίγο πριν τη πόλη στρίψαμε βόρεια για Δοϊράνη. Φτάσαμε στη Δοϊράνη και σταματήσαμε έξω από το φυλάκιο των συνόρων με τα Σκόπια για να χαζέψουμε λίγο την κίνηση. Δεν είδαμε κανένα να περνά και έτσι συνεχίσαμε παράλληλα με τη λίμνη με κατεύθυνση την Κερκίνη, όπου κάναμε την επόμενη στάση στο όμορφο ταβερνάκι δίπλα στη λίμνη (στο χωριό Κερκίνη). Εκεί είδαμε στο διπλανό τραπέζι ψαράδες να τρώνε ένα φρεσκοψαρεμένο και φρεσκοψημένο γριβάδι. Ζηλέψαμε, αλλά δεν υποκύψαμε και αυτό το θυμόμαστε και το μετανιώνουμε ακόμα.

Από εκεί έχει μια υπέροχη παραλίμνια διαδρομή μέχρι το Λιθότοπο από που στρίψαμε για Ηράκλεια, Σιδηρόκαστρο Σέρρες. Στις Σέρρες ψωνίσαμε τις σχετικές μπουγάτσες και τραβήξαμε για τη Χρυσοπηγη. 

Το βραδάκι επισκεφτήκαμε για εθιμοτυπικούς καθαρά λόγους παρακείμενο ταβερνείο γνωστό για τα σουβλάκια και τα σουτζουκάκια του.

7η μέρα Χρυσοπηγή - Αθήνα. Εγερση 6.30 και αναχώρηση. Κούραση, κούραση, κούραση (του χρόνου θα αλλάξουμε σέλα στο DR!). Επιτέλους, κατά τις 4 το μεσημέρι φτάσαμε.

Αντε και του χρόνου.

Παραλειπόμενα.

1.    Ηταν η τέταρτη συνεχόμενη χρόνια που κάνουμε τέτοιου είδους εξόρμηση και κόντεψε να μη γίνει. Κάτι ο τραυματισμός μου στο γόνατο, κάτι η δυσκολία εξεύρεσης κοινής ημερομηνίας. Τελικά το βάλαμε αργά τον Αύγουστο και όλοι μείναμε ευχαριστημένοι.

2.    Είχαμε προετοιμαστεί (λόγω εποχής) για βροχή, αλλά τελικά δεν βραχήκαμε. Ποιος θα ξεχάσει τις φοβερές περυσινές μπόρες στη Λάρισα και στη Χρυσοπηγή.

3.    Οι μηχανές δεν τα πήγαν και άσχημα. Δεν είχαμε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα, παρά την ταλαιπωρία που τράβηξαν, ιδιαίτερα ανεβαίνοντας στο Καϊμακτσαλάν. Στο DR βέβαια είχα αλλάξει λάστιχα μια βδομάδα πριν φύγουμε, πράγμα που αποδείχτηκε  σοφή κίνηση γιατί σε αρκετά σημείο ο δρόμος γλίστραγε. 

4.    Από την Αναπτυξιακή Κοζάνης έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο “Περιδιαβαίνοντας τη δυτική Μακεδονία”. Δυστυχώς εμείς περιδιαβήκαμε την Κοζάνη χωρίς να το αναζητήσουμε και μετά τόσο στην Πτολεμαϊδα όσο και στο Αμύνταιο και στην Εδεσσα που το ψάξαμε δεν το βρήκαμε. Γίναμε μάλιστα αποδέκτες σχολίων σε σχέση με την αποξένωση των Κοζανιτών (?).

5.    Κάθε φορά που ταξιδεύουμε Αθήνα - Θεσσαλονίκη, κατανοούμε γιατί σκοτώνονται τόσοι άνθρωποι κάθε Σαβατοκύριακο. Ο δρόμος, όλο φτιάχνεται αλλά εξακολουθεί να είναι απαράδεκτος. Φοβάμαι ότι όταν ολοκληρωθεί θα έχει φτάσει η ώρα να εγκαταλείψουμε τα παραδοσιακά αυτοκίνητα και μηχανές - άρα δεν θα χρειάζεται!

6.    Στο Νυμφαίο, έμειναν ένα βράδυ στον “ξενώνα μας” πέντε Τούρκοι με τρεις μεγάλες μηχανές (R 1150GS, 2 Africa) με αξιοζήλευτη εξάρτηση. Εφυγαν όμως νωρίς το άλλο πρωί και έτσι δεν προλάβαμε να γνωριστούμε.

7.    Σε όλη τη διάρκεια της εκδρομής ο Χ. “έπαιζε” με την καινούργια κάμερα του γιού του… θυμίζοντας έντονα γιαπωνέζο γίγαντα!

8.    Την Χ. την πάτησε (!) ένα μικρό πουλάρι στο Νυμφαίο όσο αυτή το καμάρωνε…

9.    Φέτος, αντίθετα με τις άλλες χρονιές, δεν συναντήσαμε πολλές μηχανές. Είχαν πάει άραγε όλοι στα νησιά;