Μότο ταξίδι: Οκτώβριος 2013
Μετά το περυσινό «around the black sea» ο πήχης είχε ανέβει πολύ! Δεν είναι και λίγο πράγμα να γυρίσεις 7 χώρες σε 15 μέρες. Και έτσι ήταν μάλλον δεδομένο ότι φέτος τα πράγματα θα ήταν δύσκολα. Ούτως η άλλως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα το συνομολογούσε. Σε «ώτα μη ακουόντων» όμως! Εμείς (δηλαδή … ο Μιχάλης με το Χρήστο να σιγοντάρει..) λέγαμε για Ουζμπεκιστάν, Ιράν, κτλ (http://athenstashkent2013.wordpress.com/). Τελικά μαζεύτηκε το πράγμα λίγο και καταλήξαμε Αρμενία! Τρεις μέρες όμως πριν την προκαθορισμένη έναρξη του ταξιδιού και αφού εγώ με το Χρήστο είχαμε επισκεφτεί και αρμένικο ταβερνείο (για να αρχίσουμε να συνηθίζουμε), σε μια σπάνια στιγμή αυτογνωσίας (η οποία συνέπεσε ταυτοχρονισμένη σε όλους) συνομολογήσαμε ότι δεν μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε το ταξίδι! (και τελικά οι μόνες που φάνηκαν να αντιδρούν ήταν η πεθερά μου που είχε κανονίσει να πάει Καλαμάτα με την οικογένεια, και δικαίως αναρωτήθηκε: «εγώ δηλαδή δεν θα πάω Καλαμάτα;» και η γυναίκα του Χρήστου που, εξ όσων μας μετέφερε» του θύμωσε λέγοντας: «ναι, αλλά εγώ είχα κανονίσει…»).
Ουτως ειπείν, και αφού χωνέψαμε το αχώνευτο όλο το καλοκαίρι, μια Φθινοπωρινή Παρασκευή πρωί, βρίσκομαι εγώ να ξεκινάω από Αθήνα με κατεύθυνση τον Βορά. Σκοπός μας είναι να κάνουμε ένα μινι τουρ, μια μοτοεκδρομή, ένα μνημόσυνο ίσως εις μνήμη της εκδρομής που δεν έγινε. Ο Χρήστος δεν μπορούσε να έρθει. Μέναμε εγώ και ο Μιχάλης και δήλωσε συμμετοχή και ο Παναγής. Οι δύο τους θα ξεκινούσαν από Κεφαλονιά μέσω Σάμης-Αστακού και στη συνέχεια με κατεύθυνση τα Τρίκαλα και ειδικότερα την Ελάτη Τρικάλων (σημείωση σημαντική και κρατήστε την στο μυαλό σας γι αργότερα: από βραδύς που κοίταζα χάρτες έντυπους και γουγλήσιους (!), δεν κατάφερα να δώ ποια διαδρομή θα ήταν καλύτερη γι αυτούς….). Εγώ αντίθετα είχε μπροστά μου την κλασσική διαδρομή: Αθήνα – Λαμία -Δομοκό – Τρίκαλα, κτλ.
Μετά τις Αφίδνες αρχίζει να ψιχαλίζει… Μασάει η κατσίκα ταραμά; Βάζω τα αδιάβροχα και όλα καλά. Ο δρόμος άδειος. Βάζω βενζίνα (30€ - 255 χλμ.). Καφέ φίλτρου σε Everest 2,70€, θα ξαναπεράσω… Η βροχή συνεχίζει. Εχω ξεσυνηθίσει να οδηγώ στην Εθνική. Είμαι όμως μόνος και μάλλον μ αρέσει! Περνάω τη Λαμία κι ο καιρός αρχίσει και ανοίγει. Μπαίνουμε όμως σε επαρχιακό δρόμο πλέον! Στο Δομοκό κρύο! Σταματάω για φρούτο (μπανάνα) και ξεμούδιασμα. Οσο ανεβαίνω ο καιρός γλυκαίνει! Ευτυχώς γιατί θα ήταν κρίμα να περάσουμε ένα διήμερο με βροχή. Λίγο μετά τα Τρίκαλα στο χωριό Πηγή σταματάω για ξηρούς καρπούς. Επικοινωνώ με τους άλλους αλλά δεν μπορώ να βγάλω άκρη που βρίσκονται… μάλλον δεν ξέρουν κι αυτοί! Το σίγουρο είναι ότι αργούνε και έτσι αποφασίζω να πάω μέχρι τη λίμνη Πλαστήρα. Και η απόφαση αποδεικνύεται σοφή. Η διαδρομή υπέροχη (μέσω Μουζακίου), ο καιρός πανέμορφος, η διάθεση στα ύψη. Φτάνω στη λίμνη και τραβάω μερικές φωτογραφίες. Ελέγχω το χάρτη και τσεκάρω έναν επαρχιακό δρόμο με κατεύθυνση βόρεια – βορειοδυτικά που μπορεί να βγάζει και στο δρόμο απ όπου έρχονται τα παιδιά. Λίγο με αποτρέπει το γεγονός ότι προς τα κει φαίνεται ένας ορεινός όγκος, ο οποίος είναι κατάμαυρος από τα σύννεφα! Αρχίζω να ανεβαίνω φτάνοντας μέχρι Φυλακτή, αλλά κάποια στιγμή καταλαβαίνω ότι είναι πιο εύκολο να πιάσω το λόττο παρά να βρω το σωστό δρόμο μέσα στα πολλά μη σηματοδοτημένα δρομάκια που ξεφυτρώνουν μπροστά μου και επιστρέφω πίσω από τον ίδιο δρόμο. Φτάνω στην πύλη Τρικάλων. Στάση για καφέ στο γεφύρι. Ωραία μέρη. Κακώς δεν έχουμε έρθει πιο πολύ σκέφτομαι και υπόσχομαι άλλη μια φορά να ξανάρθω σύντομα. Οι άλλοι ακόμα δεν έχουν δώσει στοιχεία θέσης και έτσι κάποια στιγμή ξεκινάω προς Ελάτη. Λίγα χιλιόμετρα πριν φτάσω στο χωριό σταματάω σε μια απλωσιά για να θαυμάσω το τοπίο. Εκεί πιάνω συζήτηση και με τον παππού που βόσκει τις γίδες του. Θέμα μας (μετά τα πρώτα τυπικά) τι άλλο; η οικονομική κατάσταση. Άκρη δε βγάζεις. Μου εξηγεί ότι από πάνω μας είναι ο Κόζιακας, ενώ στο βάθος (νότια) είναι τα βουνά των Αγράφων. Όμορφα μέρη σκέφτομαι ξανά! Μετά από λίγο βγάζει λίγη κολοκυθόπιτα και μου προσφέρει. Νάσαι καλά παππού. Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο ήλιος πέφτει και πιάνει κρύο, και οι άλλοι ακόμα δεν έχουν φανεί… Εχω αρχίσει και ανησυχώ… Σε λίγο όμως ακούω μηχανές. Βγαίνω λίγο στο δρόμο και ΝΑΙ. Αυτοί είναι: Σταματάνε και πριν ακόμα βγάλουν κράνη έχουν αρχίσει και φωνάζουν. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Κάτι για στροφές πιάνω… Για να μην τα πολυλογούμε, ο δρόμος από Άρτα προς Τρίκαλα ήταν όλο στροφές…. Και κάτι παραπάνω…
Πάμε να βρούμε να μείνουμε τους κόβω και μου τα λέτε μετά. Στην επόμενη στροφή είναι η Ελάτη. Αρχοντικό Τσιμπώνη είναι το κατάλυμά μας (40€ δίκλινο). Πάμε και να φάμε κάτι (55€ με πολύ κρασί και ιστορίες από το μαγαζάτορα μιας και είμαστε σχεδόν μόνοι μας). Ιστορίες για χιόνια και καλές εποχές κυνηγιού και τουρισμού – τώρα δεν έχει τόσο κόσμο πλέον… Αντε καληνύχτα. Εγώ σήμερα έκανα 423χλμ.).
Σάββατο πρωί και ξυπνάω με δυσκολία – το κρασί βλέπετε… Τρώμε πρωινό και συζητάμε για διάφορα. Ετοιμαζόμαστε και κατεβαίνουμε στο υπόγειο γκαράζ για να φορτώσουμε τις μηχανές. Ο Μιχάλης και ο Παναγής βάζουν και βενζίνη στο τοπικό βενζινάδικο – μας εξυπηρετεί μια γιαγιά που μας βγάζει έξω και ένα ακροφύσιο με μετρητή πίεσης για να βάλουμε αέρα… Ο καιρός ήλιος με δόντια.
Ξαναβγαίνουμε στο δρόμο και τραβάμε προς Χαλίκι. Σε λίγο βρισκόμαστε σε μια διασταύρωση που οδηγεί προς Καλαρύτες. Δεν είναι στο δρόμο μας αλλά ο Μιχάλης προτείνει να πάμε. Μπαίνουμε στη στριφτερή διαδρομή που αρχίζει και ανεβαίνει και ανεβαίνει… Κάποια στιγμή μας περνάνε δυο μηχανές από το πουθενά. Σταματάμε για φωτογραφίες και πιάνουμε κουβέντα με μια κυρία που φυλάει τα βόδια της. Δεν είναι ντόπια αλλά έχει παντρευτεί έναν ντόπιο και έχει αναλάβει το κοπάδι. Το χειμώνα κατεβαίνουν στα πεδινά αλλά της αρέσει πολύ εκεί πάνω. Προχωράμε και φτάνουμε στο διάσελο που μια πινακίδα μας ενημερώνει ότι βρισκόμαστε στα 1910 μέτρα. Και τι θέα…
Αποφασίζουμε να επιστρέψουμε γιατί η ώρα περνάει. Πιάνουμε πάλι το δρόμο προς Χαλίκι και φτάνοντας εκεί αποφασίζουμε να τσιμπήσουμε κάτι. Παρκάρουμε στην πλατεία και βρίσκουμε ένα καφενείο – εστιατόριο. Εχει τίποτε να τσιμπήσουμε; ρωτάω. Μισό λεπτό να ρωτήσω τη μαγείρισσα μας απαντάνε και καθόμαστε. Ομελέτα, πατάτες, λουκάνικα, σαλάτα, κρασί (35€). Τι άλλο να ζητήσει κανείς. Ενας παππούς έρχεται και κάθετε μαζί μας. Μας λέει ότι σε 10 μέρες το χωρίο κλείνει! Είναι από τα βλάχικα χωριά που το χειμώνα κατεβαίνουν στα πεδινά. Αυτοί κατεβαίνουν στα Φάρσαλα… Το είχα ακούσει πως υπάρχουν χωριά που νεκρώνουν το χειμώνα αλλά δεν είχα βρεθεί ποτέ… Μέχρι και την Πύλη μας λέει ο παππούς έκλειναν όλα. Τώρα κάποια μένουν λόγω του τουρισμού.
Ξεκινάμε πάλι με βαρύ στομάχι και ελαφριά καρδιά. Ο δρόμος συνεχίζει στριφτερός και πανέμορφος. Όσο πάει και στενεύει. Κάποια ανήλιαγα περάσματα έχουν πολύ υγρασία. Κάποια στιγμή ξαναβγαίνουμε ψηλά και διακρίνουμε πλέον την Εγνατία οδό. Σταματάμε για ξεμούδιασμα. Βγάζουμε φωτογραφίες και νάσου ένας ντόπιος – ο Μιχάλης - με μια γουρούνα. Σταματάει και μας πιάνει την κουβέντα. Είναι από το Μέτσοβο και πάει να πάρει τον πατέρα του που είναι σε ένα κτήμα με καστανιές. Το χειμώνα έχει αρκούδες εδώ. Αλλά και σκίουρους και άλλα ζώα του βουνού. Απέναντι διακρίνεται πράγματι το Μέτσοβο. Καβαλάμε και ξεκινάμε γιατί αρχίζει και βραδιάζει. Μπαίνουμε στο κεφαλοχώρι και σταματάμε στην πλατεία. Βρίσκουμε δωμάτιο στο αρχοντικό Μετσόβου. Μόνον 123 χλμ έχουμε κάνει σήμερα αλλά είμαστε κουρασμένοι. Το βράδυ έρχεται ο Πάνος από Γιάννενα και καθόμαστε γι ακαφέ. Κάνει κρύο έξω – είναι ψηλά εδώ. Μετά καθόμαστε σε μια ταβέρνα (τι άλλο να κάνεις – και ξανατρώμε. Αντε καληνύχτα και για σήμερα.
Κυριακή σήμερα – και κατεβαίνουμε για πρωινό.. Ο ξενοδόχος μας λέει ότι το Μέτσοβο δεν το έχει χτυπήσει τόσο η κρίση. Είναι βλέπεις η Εγνατία που τους έχει βοηθήσει πολύ (αλλά και το ότι δεν κόβουν αποδείξεις…). Τρώμε πρωινό και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Κάνω διάφορες σκέψεις μήπως κατέβω μαζί τους από Δυτικά και γυρίσω από Πάτρα. Μαθαίνω όμως ότι στη Δυτική Ελλάδα βρέχει και αποφασίζω να κατέβω από Τρίκαλα. Συνεπώς ήρθε η ώρα να χωρίσουμε. Χαιρετιόμαστε και εγώ παίρνω την Εγνατία προς Τρίκαλα. Ο καιρός καλός και απολαμβάνω τη διαδρομή. Κάποια στιγμή συνταξιδεύουμε με δύο Εγγλέζους μηχανόβιους. Τι γυρεύουν εδώ πάνω τέτοια εποχή αναρωτιέμαι; Συνεχίζω. Καλαμπάκα, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Λαμία. Στάση για καφέ και ξεκούραση. Ο καιρός κρατάει. Αρχίζει η βαρετή Εθνική. Είναι και Κυριακή μεσημέρι. Εχει μια κίνηση. Αρχίζω και σκέφτομαι διάφορα. Δεν καταλαβαίνω πώς φτάνω Αθήνα! Το μόνο σπαστικό είναι τα διόδια!
Τη βγάλαμε και αυτή τη φορά την υποχρέωση. Συνολικά 966 χλμ. Ξόδεψα 240€ συνολικά. Οι άλλοι ήταν Πρέβεζα και τρώγανε μαριδάκι. Τους είχε πιάσει η βροχή αλλά τίποτε σπουδαίο! Αντε και του χρόνου!
Υ.Γ.
Α. Μερικά Βίντεο:
1. http://www.youtube.com/watch?v=AeDAqSDN03g
2.
http://youtu.be/ql42xUL1wxk
Β. Διαδρομή που έκανα εγώ: http://goo.gl/maps/ixoPq και η διαδρομή που
έκαναν οι Κεφαλονίτες: http://goo.gl/maps/Fk1lc