Αίγυπτος 25 Μαρτίου 2004
Το Κάϊρο δεν ήταν οι χίλιες και μία νύχτες που περίμενα. Μπορεί κάποτε να ήταν η πόλη με τους χίλιους μιναρέδες, τώρα όμως είναι η πόλη με τα χίλια γιαπιά. Κάτι λογικό, αν σκεφτεί κανείς πόσο παλαιά είναι τα τζαμιά της. Είχε τη μυρωδιά του παμπάλαιου, σα ξινισμένη και μουχλιασμένη. Αν μύριζε η ιστορία, θα είχε τη μυρωδιά των χωμάτινων δρόμων του Καϊρου. Υπήρχαν σοκάκια αποπνικτικά. Στενά, και μουντά που περπατώντας τα έσπρωχνες μπροστά τη μάζα του αέρα. Απίστευτα κλειστοφοβική αίσθηση. Και τώρα που το γράφω παίρνω βαθιές ανάσες. Επάνω έβλεπες ένα κομμάτι νέφους και κάποιο μαυρισμένο μιναρέ και κάτω περπατούσες σε χώμα πατημένο, λασπωμένο, και ξανά πατημένο έως και εκατομμύρια φορές.
Η ζωή στα σοκάκια της παλαιάς πόλης είναι παράθυρο στο χρόνο. Τα παιδιά παίζουν ξυπόλυτα. Λασπόνερα πετάγονται από δω και από κει. O κόσμος φοράει κελεμπίες και φέσια. Το μυαλό μου, αυτό του μικροβιολόγου, σκεφτόταν πως θα μπορούσαν να ξεπηδήσουν μεσαιωνικής φήμης επιδημίες από αυτά τα σοκάκια. Το μυαλό μου, αυτό του ταξιδιώτη, σκεφτόταν πως έβλεπε κάτι ανεπανάληπτο.
Τα τζαμιά ήταν υπέροχα. Με το χρώμα του σκονισμένου μαύρου, και υφή διαβρωμένη. Έτοιμα να καταρρεύσουν μέσα στο μεγαλείο τους. Κι από μέσα ήταν ακόμα πιο ωραία. Με θεόρατες αψίδες. Με ησυχία και γαλήνη. Του Αλλάχ, του παρόντος και του παρελθόντος.
Στο καφέ του «ελ φισάουι» με τους καθρέφτες, η φασαρία δεν έχει τέλος. Απλώς δε δίνεις σημασία από ένα σημείο και μετά. Οι περαστικοί ζουζουνίζουν πάνω από το κεφάλι σου, πάνω-κάτω, και φτου κι από την αρχή. Το κάπνισμα του ναργιλέ βοηθάει σημαντικά. Πως αλλιώς γελάει ασταμάτητα ο Γερμανός στο μπροστινό τραπέζι; Ρουφάει το ναργιλέ σα να πίνει κόκα-κόλα με καλαμάκι. Θα είναι απότομη η επιστροφή στη Φρανκφούρτη!
Αίγυπτος 26 Μαρτίου 2004
Οι πυραμίδες είναι όπως ακριβώς στις καρτ-ποστάλ και στα ντοκιμαντέρ. Περιμένεις να δεις κάτι απίστευτα εντυπωσιακό και το βλέπεις!
Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της κόκκινης πυραμίδας στο ζεστό απόγευμα, σταματούσα κάθε λίγο για να βρω την ανάσα μου, και έριχνα ματιές πίσω. Φοινικιές δίπλα σε ένα χωριό και μετά έρημος και στο τέλος, εκεί που βλέπεις και δεν βλέπεις, η πυραμίδα της Σάκκαρα. Από κάπου ακουγόταν ο ιμάμης σαν να ταξιδεύει στον αέρα σε μαγικό χαλί! Ήταν μια στιγμή ζαλισμένη, όπως τα όνειρα.
Οι πυραμίδες όσο εντυπωσιακές είναι απ’έξω άλλο τόσο συγκλονιστικές είναι από μέσα. Κατεβαίνεις σκυφτός μες στα σκοτάδια λουσμένος στον κρύο ιδρώτα κι ο αέρας είναι βαρύς και υγρός. Σου γεμίζει τα πνευμόνια αλλά δεν σε ικανοποιεί πλήρως. Θες κι άλλο. Και κατεβαίνεις στον τάφο του φαραώ σαν να κατεβαίνεις στον δικό σου. Και φτάνεις στους νεκρικούς θαλάμους. Αλλά το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως δε φτάνει ο αέρας. Μέσα σε μία πυραμίδα μπορούν να εκκολαφθούν όλες σου οι νευρώσεις, έτσι ας είναι κανείς προσεχτικός. Ίσως άμα έχεις δει το "the mummy"να φοβάσαι λίγο περισσότερο.
Αίγυπτος 27 Μαρτίου 2004
Η Αλεξάνδρεια
Όταν ο αέρας της θάλασσας με φύσηξε ένιωσα σα το σπίτι μου. Έδιωξε το κλειστοφοβικό τοπίο του Καϊρου και άνοιξε ορίζοντες!
Αν περπατήσεις στην Αλεξάνδρεια έχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε σκηνικό ταινίας εποχής. Τα κτίρια-λείψανα, λένε την ιστορία της: Αστοί απολαμβάνουν το ζεστό κλίμα και το θαλασσινό αέρα διαβάζοντας εφημερίδα στα καφέ. Συναντούν φίλους και κανονίζουν βεγγέρες. Μέσα στον εξωτισμό της ανατολής οι κάτοικοι ερωτεύονται την πόλη τους, ξανά και ξανά.
Η Μεθυσμένη πολιτεία, έχει γίνει φάντασμα και κυκλοφορεί στα ερειπωμένα σπίτια των ανθρώπων της. Είναι πολύ θλιβερό. Σα το σπίτι του ποιητή. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον ίδιο, παρά μόνο για τη φήμη του.