Πέρα μακριά στα αχαρτογράφητα τέλματα της πιο μπανάλ περιοχής του Δυτικού Σπειροειδούς βραχίονα του Γαλαξία βρίσκεται ένας μικρός, ασήμαντος, κίτρινος, ήλιος.

Γύρω απ' αυτόν τον ήλιο, σε μια απόσταση περίπου είκοσι δύο εκατομμυρίων μιλίων, γυρίζει ένας εντελώς ασήμαντος, μικρός γαλαζοπράσινος πλανήτης, που οι κάτοικοί του, μια μορφή ζωής που κατάγεται από τους πιθήκους, είναι τόσο πρωτόγονοι που πιστεύουν ακόμη πως τα κινητά τηλέφωνα είναι μια πανέξυπνη ιδέα.

Αυτός πλανήτης έχει -ή μάλλον είχε- ένα πρόβλημα, που ήταν το εξής: οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που ζούσαν σ' αυτόν ήταν συνήθως δυστυχισμένοι. Πολλές λύσεις είχαν προταθεί γι' αυτό το πρόβλημα, αλλά οι περισσότερες ασχολούνταν με τη διακίνηση χάρτινων και μεταλλικών νομισμάτων, πράγμα παράξενο, γιατί βασικά δεν ήταν τα νομίσματα που ήταν δυστυχισμένα.

Κι έτσι το πρόβλημα παρέμενε και πολλοί άνθρωποι είχαν τα χάλια τους. Όλο και πιο πολλοί ήταν της γνώμης πως ήταν ένα μεγάλο λάθος που κατέβηκαν από τα δένδρα - μερικοί μάλιστα έλεγαν πως δεν έπρεπε καν να έχουν βγει από τους ωκεανούς.

Και τότε, μια Πέμπτη, κάπου δύο χιλιάδες χρόνια από τότε που είχαν καρφώσει κάποιον σ' ένα δένδρο επειδή είπε πόσο ωραία θα ήταν αν άρχιζαν να φέρονται καλά ο ένας στον άλλο, έτσι για αλλαγή, μια κοπέλα που καθόταν μόνη της σ' ένα μικρό καφενείο στα Μονοπολάτα ξαφνικά κατάλαβε τι ήταν αυτό που δεν πήγαινε καλά τόσο καιρό, και πώς θα μπορούσε ο κόσμος να γίνει ένα ωραίο κι ευτυχισμένο μέρος για όλους.

Δυστυχώς όμως, προτού προλάβει να φτάσει το τηλέφωνο και να ειδοποιήσει κάποιον, μια τρομερή, ηλίθια καταστροφή συνέβη, και η ιδέα της χάθηκε για πάντα.

Douglas Adams